عرفه: چقدر لذت‌بخش است از زبان اباعبدالله الحسین(ع) با خدا مناجات کنیم. خدایا! من نیامده‌ام دعا بخوانم، آمده‌ام دعا خواندن امام حسین(ع) را تماشا کنم و با اشک ریختنش، اشک بریزم. با ناله‌های او همنوا بشوم. لابد هر عنایتی به حسینت بکنی، به ما هم خواهی داشت. ان‌شاءالله یک روز در همین دعای عرفه، آنقدر خدا گناهانمان را ببخشد و بدی‌هایمان را جبران کند؛ که برای لحظه‌ای هم که شده صدای حسین فاطمه(س) را بشنویم، وقتی که دارد با خدا مناجات میکند…
ویژگی برتر دعای عرفه
یکی از ویژگی‌های خاص دعای عرفه این است که بیش از ادعیه دیگر دعای شکر است. به بخش‌هایی از شکر می‌پردازند که کمتر کسی به آن توجه میکند. ایشان نعمت‌های الهی که قبل از تولد و نعمت های شخصی، جسمی و فکری را بیان میکند تصور عمومی از دعا شکایت کردن است و اگر کسی بخواهد این تصور را کنار بگذارند، میتواند در دعای عرفه تمرین شکر کند. و می‌توان شخصیت اباعبدالله(ع) را در دعای عرفه شناخت که حضرت چقدر روحیه شاکرانه داشتند.
بهترین شکر، شکر عملی است. اتفاقا اباعبدالله(ع) با همۀ وجود، و با تمام قطعات وجودش خدا را شکر کرد…
دعاهایی که از ائمه رسیده است، بهترین دعاهاست. اولا خواسته‌هایی در این دعاها گنجانده شده است که به ذهن امثال ماها اصلا خطور نمیکند و انسان از زبان ائمه (علیهم‌السلام) آنها را از خدا طلب میکند. در دعای ابوحمزه و دعای افتتاح و دعای عرفه بهترین مطالبات و خواسته‌ها برای انسان مطرح میشود؛ که اگر انسان اینها را از خدا بخواهد و بگیرد، میتواند برای او سرمایه باشد. ثانیا در این دعاها مایه‌های خشوع و تضرع وجود دارد. مطلب، با زبان و لحن و بیانی ادا شده است که دل را خاشع و نرم میکند. با عبارات فصیح و بلیغ، عشق و شیفتگی و شوق در این دعاها موج میزند. انسان باید این دعاها را قدر بداند و از آنها استفاده کند.
دعا را وابسته به حال نکنید. قبل از قرائت دعای عرفه، یکبار دعای عرفه را مطالعه کنید. دعا یک گفتگوی منطقی است. بعد از سر عقلانیت هم میشود اشک ریخت.
حج بی امام چه حجی خواهد بود؟!
امام حسین(ع) در یوم‌الترویه(یک‌روز قبل از عرفه) با ترک مراسم حج، سفر به سوی کربلا را آغاز نمود. در واقع ایشان در یوم الترویه، علیه عبادت بی‌محتوا قیام کرد؛ عبادتی که در آن جهاد، ولایت و نجات بشریت نیست.
اباعبدالله(ع) خانۀ کعبه، عرفات و عبادت در آن مکان شریف را رها کرده و به جهاد پرداخت. ایشان راه خود را از مردمی که بدون توجه به امام‌شان همچنان مشغول عبادت بودند، جدا کرد و این خیلی معنا دارد.
برخی افراد هنگامی‌که برنامه عبادی و معنوی، از خدا دریافت می‌کنند، به صورتی لجبازانه‌ای آن برنامه را ادامه می‌دهند تا جایی که در مقابل سایر فرمان‌های خدا می‌ایستند. اولین کسی که این کار را کرد ابلیس بود.
خیلی سخت است که این حرف را، علیه آدم‌های خوب بگوییم؛ آدم‌های خوبی که نماز می‌خوانند و اخلاق رعایت می‌کنند اما در مقابل خدا می‌ایستند! ابلیس گفت: من همان نمازم را ادامه می‌دهم اما دیگر از من نخواه که به آدم سجده کنم! او می‌خواست نحوه عبادتش را خودش تعیین کند اما خداوند متعال به ابلیس فرمود: «دوست دارم اطاعت بشوم آن طوری که من می‌خواهم نه آن طوری که تو می‌خواهی؛ إِنَّمَا أُرِیدُ أَنْ أُعْبَدَ مِنْ حَیْثُ أُرِیدُ لَا مِنْ حَیْثُ تُرِید»(تفسیر قمی/1/42)
عرفه بی امام حسین علیه السلام
برای بسیاری از ما پیش می‌آید که به کار خوبی (از اخلاقیات گرفته تا عبادات) عادت می‌کنیم اما خدا کار دیگری را از ما می‌خواهد. ممکن است ما آدم آرام و صلح‌جویی باشیم اما گاهی خدا از ما «فریاد زدن علیه ظلم و ستم» را بخواهد؛ آنگاه چه خواهیم کرد؟ آیا باید بگوییم «نه! خدایا! ما آدم‌های آرامی هستیم از ما کارهای خشونت‌آمیز درخواست نکن»؟
ما خودمان را به کارهای خوب و خیر عادت می‌دهیم، اما بعداً کار مهم‌تری مثل نجات خلق پیش می‌آید. اگر توجه نکنیم، همین عبادت، سنگ راه‌مان میشود. ابلیس هم می‌خواست عبادت کند، گفت: خدایا! من به‌جای سجده بر آدم عبادتی خواهم کرد که تابه‌حال احدی چنین عبادتی نکرده است «انْ أَعْفَیْتَنِی مِنَ السُّجُودِ لِآدَمَ ع لَأَعْبُدُکَ عِبَادَةً مَا عَبَدَکَ أَحَدٌ قَطُّ مِثْلَهَا»(تفسیر قمی/1/42) خدا هم فرمود: اگر سجده نکنی، هیچ‌کدام از عبادت‌هایت را نمی‌پذیرم.
حجِ بی امام، چه حجی خواهد بود؟ امام باقر (ع) فرمود:«تَمَامُ الْحَجِّ لِقَاءُ الْإِمَام»(کافی/4/549) اصلاً تمام شدن و تکمیل شدن حج، به این ملاقات است؛ و آدم چقدر تأسف می‌خورد برای مردمی که حاضرند حج بگذارند؛ زمانی که امام‌شان در واقع حج را تعطیل کرده و به امر مهم‌تری پرداخته است، اما آنها همچنان دارند طواف می‌کنند و به منی و عرفات سفر می‌کنند!
ما اگر می‌خواهیم دچار آفت عبادت و تصلب‌ها و تحجرهای دینی نشویم باید به یوم الترویه بپردازیم.
لذت وصف نشدنی عرفه
مسأله‌ی پاکیزه بودن اخلاقی و پاکیزه بودن عملی، که در سایه‌ی تدین به‌دست می آید؛ این هم خودش عالمی است. لذت هایی در زندگی انسان وجود دارد که قابل توصیف نیست و با هیچ ابزار مادی هم به‌دست نمی آید. لذت انس با خدا، لذت ذکر، لذت لحظه‌یی که شما احساس می کنید در حال نماز یا در حال دعای عرفه یا در حال دعای کمیل دارید با مرکز زیبایی ها و نیکی ها و آفریننده‌ی همه‌ی اینها در خلوت حرف می زنید، توی جمع هستید، اما با او احساس خلوت می کنید لذت بسیار بالایی است؛
دیریاب و کمیاب است؛ اما لذت بسیار عجیبی است. قاعدتا شماها هم این را تجربه کرده‌اید. گاه گاهی همه‌ی انسان ها این حالت را تجربه می کنند؛ برای آنها مواردی پیش می آید و لحظه‌یی، دقیقه‌یی و یا ساعتی این لذت را احساس می کنند. مشکل ما این است که به‌خاطر آلودگی ها و گرفتاری های دوروبرمان نمی توانیم آن لحظه را ادامه دهیم؛ اما در آن لحظه اگر زیباترین چیزها را هم بر شما عرضه کنند، میل و رغبتی ندارید؛ دلتان می خواهد در همان خلوت انس با خدا و تبادل زمزمه‌ی محبت‌آمیز با پروردگار وقت خود را بگذرانید.
منبع:panahian.ir، khamenei.ir.
