کارهای واجب که نماز از آنها تشکیل شده یازده چیز است
۱. نیت
۲. تکبیرة الاحرام
۳. قیام
۴. قرائت
۵. رکوع
۶. سجده
۷. ذکر
۸. تشهد
۹. سلام
۱۰. ترتیب
۱۱. موالات
توجه:
بعضی از واجبات نماز «رکن» است یعنی اگر در نماز به جا آورده نشود یا بیش از
مقدار واجب آورده شود، حتی اگر از روی سهو و فراموشی هم باشد، نماز باطل
می‌شود، (ولی واجبات غیر رکنی اگر عمداً کم و زیاد شود نماز باطل می‌شود،
اما اگر سهواً باشد نماز صحیح است، مانند قرائت).
ارکان نماز
۱. نیت.
۲. تکبیرة الاحرام
۳. قیام (در هنگام تکبیرة الاحرام و هنگام رفتن به رکوع).
۴. رکوع.
۵. دو سجده.
۱. نیت
۱. معنای نیت و حکم آن: نیت در نماز واجب است و منظور از آن، قصد انجام
نماز معین برای اطاعت از دستور خداوند است.
توجه: نیت که در نماز واجب است همان قصد انجام نماز برای خداست و لازم
نیست در دل خود یا به زبان مثلاً بگوید: چهار رکعت نماز ظهر می‌خوانم قربة الی الله. لازم است نمازگزار بداند که چه نمازی می‌خواند، بنابراین اگر مثلاً نیت
چهار رکعت نماز بکند، اما معین نکند که نماز ظهر یا عصر است، نماز او باطل است. انسان باید نماز را به قصد اطاعت از فرمان خداوند عالم به جا آورد، بنابراین
اگر برای ریا یعنی تظاهر به دینداری و امثال آن نماز بخواند نماز باطل است،
و به طور کلی اگر همه‌ی نماز یا بخشی از آن را به خاطر غیر خدا به جا آورد
نماز او باطل است.
۲. عدول از نیت:
مواردی که عدول واجب است
الف) از نماز عصر به نماز ظهر، قبل از وقت مخصوص عصر در صورتی که
در بین نماز متوجه شود که نماز ظهر را نخوانده است.
ب) از نماز عشا به نماز مغرب، قبل از وقت مخصوص عشا اگر در بین
نماز عشا متوجه شود که نماز مغرب را نخوانده است و از محل عدول
هم تجاوز نکرده باشد.
ج) اگر دو نماز قضایی که در ادای آنها ترتیب معتبر است (مثل نماز
قضای ظهر و عصر) بر عهده‌ی او باشد و بر اثر فراموشی قبل از ادای
نماز اول به خواندن نماز دوم مشغول شود.
مواردی که عدول مستحب است
الف) از نماز ادا به نماز قضای واجب، در صورتی که بر اثر آن وقت
فضیلت ادا فوت نشود.
ب) از نماز واجب به مستحب برای درک ثواب نماز جماعت.
ج) از نماز واجب به نافله در ظهر روز جمعه برای کسی که قرائت
سورهی جمعه را فراموش کرده و به جای آن سورهی دیگری را
خوانده و به نصف رسیده و یا از آن گذشته است. مستحب است
این شخص، از نماز واجب به نافله عدول کند تا بتواند نماز
فریضه را با سورهی جمعه به جا آورد.
۲. تکبیره الاحرام
۱. معنای تکبیره الاحرام و حکم آن
تکبیرة الاحرام در نماز واجب است و منظور از آن گفتن «اَللهُ اَکْبَرُ»
در آغاز نماز است.
توجه: نگفتن تکبیرة الاحرام در اول نماز چه عمداً و چه سهواً موجب
باطل بودن نماز است. همچنین اگر پس از آن که آن را در اول
نماز به طور صحیح ادا کرد بار دیگر با فاصله یا بدون فاصله با
همان نیت «اللهُ اَکْبَرُ» بگوید نماز باطل است، و فرقی نیست
میان این که زیاد گویی عمدی باشد یا سهوی.
۲. واجبات تکبیره الاحرام:
۱. تکبیرة الاحرام را باید طوری بخواند که تلفظ به آن محسوب شود،
و نشانه‌ی آن این است که خودش بتواند آنچه را می‌خواند و بر زبان
جاری می‌کند – اگر دچار سنگینی گوش یا سر و صدای محیط نیست – بشنود.
۲. تکبیرة الاحرام را باید به عربی صحیح بگوید، و اگر ترجمه‌ی فارسی
آن را بگوید یا آن را به عربی غلط بگوید – مثلاً های الله را با فتحه
بگوید و یا امثال آن – صحیح نیست.
توجه: اگر نمازگزار کیفیت صحیح تلفظ تکبیرة الاحرام را نمی‌داند واجب
است یاد بگیرد، و اگر قادر به یادگیری نیست و نمیتواند آن را با
تلقین دیگری به صورت حرف حرف با مراعات موالات عرفی بگوید
باید ترجمه آن را بگوید.
۳. هنگام تکبیرة الاحرام باید بدن آرام و مستقر باشد، پس اگر
عمداً و از روی اختیار، تکبیرة الاحرام را در حالی بگوید که بدنش
حرکت دارد، باطل است.
۳. شک در تکبیرة الاحرام:
اصل تکبیر (یعنی شک دارد که تکبیرة الاحرام گفته یا نه):
الف) به اذکار قرائت مشغول شده: به شک خود اعتنا نکند و
نماز را ادامه دهد.
ب) به اذکار قرائت مشغول نشده: باید تکبیر را بگوید.
صحت تکبیر (یعنی پس از گفتن تکبیرةالاحرام شک دارد
صحیح گفته یا نه) : باید به شک خود اعتنا نکند.
۳. قیام (ایستاده بودن)
۱. اقسام قیام واجب:
رکن
الف) قیام هنگام تکبیرة الاحرام.
ب) قیام هنگام رفتن به رکوع (متصل به رکوع).
غیر رکن
الف) قیام هنگام قرائت.
ب) قیام بعد از رکوع.
۱. کسی که قادر است نماز را ایستاده بخواند و عذری ندارد باید از شروع
نماز تا رفتن به رکوع، در حال ایستاده باشد، و نیز واجب است پس از رکوع
و پیش از رفتن به سجده بایستد. ترک قیام عمداً در این حالات، موجب
باطل شدن نماز است.
۲. ایستاده بودن در حال تکبیرةالاحرام و نیز پس از اتمام قرائت و پیش
از رفتن به رکوع، رکن است یعنی اگر سهواً و از روی فراموشی هم آن را
ترک کند نماز باطل می‌شود.
توجه: اگر رکوع را فراموش کند و بعد از حمد و سوره بنشیند و در این هنگام
یادش بیاید که رکوع نکرده، باید برخیزد و بایستد و از حال ایستاده به
رکوع برود، پس اگر بدون برخاستن و ایستادن از همان حال نشسته
خود را به حالت خمیدگی رکوع برساند نمازش باطل است.
۲. واجبات قیام: نمازگزار در حال قیام باید بدن را حرکت ندهد و به
طرفی به طور آشکار خم نشود و به جایی تکیه نکند، مگر این که از روی
ناچاری یا سهو و فراموشی باشد.
توجه: موقعی که انسان در نماز بخواهد کمی جلو یا عقب برود یا بدن را کمی
به طرف راست و چپ حرکت دهد، باید ذکری را که به خواندن آن
مشغول است در حال این حرکت، قطع کند.
۳. بعضی ازمستحبات قیام:
۱. بدن را راست نگهدارد.
۲. شانه‌ها را پایین بیندازد.
۳. دستها را روی رانها بگذارد.
۴. انگشتها را به هم بچسباند.
۵. جای سجده را نگاه کند.
۶. سنگینی بدن را به طور مساوی روی دو پا بیندازد.
۷. با خضوع و خشوع باشد.
۸. پاها را پس و پیش نگذارد.
۴. احکام قیام:
۱. کسی که در حال نماز قادر بر ایستادن نیست، باید نشسته نماز بخواند
ولی اگر می‌تواند به چیزی تکیه دهد و بایستد وظیفه‌ی او نماز ایستاده است.
۲. کسی که قادر بر نماز نشسته نیست، باید خوابیده نماز بخواند، و بنابر
احتیاط واجب باید اگر می‌تواند به پهلوی راست بخوابد و صورت و بدن
او رو به قبله باشد، وگرنه به پهلوی چپ بخوابد، واگر این گونه هم نمیتواند،
به پشت بخوابد به طوری که کف پاهای او رو به قبله باشد.
۳. کسی که نشسته نماز می‌خواند، اگر بعد از خواندن حمد و سوره بتواند
بایستد و رکوع را به جا آورد باید بایستد و از حال ایستاده به رکوع برود.
۴. کسی که که خوابیده نماز می‌خواند اگر بدون حرج و زحمت بتواند دربین
نماز بنشیند یا بایستد، باید هر مقداری را که می‌تواند نشسته یا ایستاده بخواند.
همچنین کسی که نشسته نماز می‌خواند باید هر مقدار که بدون حرج و
زحمت برای او ممکن است ایستاده نماز بخواند.
۵. کسی که می‌تواند ایستاده نماز بخواند اگر بترسد که به واسطه‌ی ایستادن،
بیماری یا ضرر دیگری به او برسد، می‌تواند نشسته نماز بخواند، و اگر
در نماز نشسته نیز همین ترس باشد می‌تواند خوابیده نماز بخواند
۶. کسی که احتمال می‌دهد در آخر وقت بتواند نماز خود را ایستاده بخواند،
بنابر احتیاط (واجب) باید تا آن هنگام صبر کند، ولی اگر در اول وقت
به خاطر عذری نماز خود را نشسته خواند و سپس تا آخر وقت عذر او
بر طرف نشد نمازی که خوانده صحیح است و اعاده لازم نیست.
۷. اگر در اول وقت، قادر بر نماز ایستاده نبود و یقین داشت که ناتوانی او
از نماز ایستاده، تا آخر وقت ادامه خواهد یافت، ولی قبل از آخر وقت
توانست ایستاده نماز بخواند باید نماز را به طور ایستاده اعاده کند.
۴. قرائت
1-4 اجزای قرائت:
در رکعت‌اول و دوم نمازهای واجب یومیه: حمد و بنابر احتیاط واجب
یک سورهی کامل.
در رکعت سوم و چهارم نمازهای واجب یومیه: حمد تنها یا یک مرتبه
تسبیحات اربعه و بنابر احتیاط مستحب سه مرتبه.
۱. در رکعت اول و دوم نمازهای واجب یومیه، باید بعد از تکبیرة الاحرام
سورهی حمد و بعد از آن بنابر احتیاط واجب یک سورهی کامل از قرآن مجید
را قرائت کند، و خواندن یک یا چند آیه کافی نیست.
۲. در رکعت سوم و چهارم نمازها، مخیّر است که حمد تنها (بدون سوره)
بخواند یا تسبیحات اربعه یعنی «سُبْحانَ اللهِ وَ الْحَمْدُ للهِ وَ لا اِلهَ اِلاَّ اللهُ
وَ اللهُ اَکْبَرُ» بگوید.
2-4. احکام قرائت در رکعت اول و دوم:
۱. سورهی «فیل» و «ایلاف» در حکم یک سوره‌اند، و خواندن یکی از آن
دو بعد از حمد کافی نیست. همچنین سورهی «والضحی» و «الم نشرح».
توجه:
اگر کسی بر اثر جهل به مسأله، در نمازهای خود سورهی فیل یا انشراح
را به تنهایی خوانده است، در صورتی که در یادگیری مسأله کوتاهی نکرده
باشد نمازهای گذشته‌ی او محکوم به صحت است.
۲. در نمازهای واجب یومیه بعد از قرائت حمد و یک سورهی کامل،
قرائت بعضی از آیات به قصد قرآن اشکال ندارد.
۳. اگر وقت نماز تنگ باشد یا بترسد که اگر سوره را بخواند دزد یا درنده
یا چیز دیگر به او صدمه می‌زند نباید سوره بخواند.
۴. اگر اشتباهاً سوره را پیش از حمد بخواند و قبل از رفتن به رکوع
متوجه اشتباه خود شود، باید بعد از حمد دوباره سوره را بخواند،
واگر در اثنای خواندن سوره متوجه شود باید سوره را رها کند و بعد
از خواندن حمد، سوره را از اول بخواند.
۵. اگر حمد و سوره یا یکی از آنها را فراموش کند و بعد از رسیدن
به رکوع بفهمد، نمازش صحیح است.
۶. اگر پیش از رفتن به رکوع بفهمد که حمد و سوره یا فقط سوره
را نخوانده باید آن را بخواند و به رکوع رود، و اگر بفهمد فقط حمد
را نخوانده باید آن را و پس از آن دوباره سوره را بخواند، و نیز اگر
خم شده و پیش از رسیدن به حد رکوع بفهمد که حمد یا سوره
یا هر دو را نخوانده باید بایستد و به همین دستور عمل کند.
۷. در نماز واجب، خواندن سوره‌های سجده جایز نیست و اگر عمداً
یا سهواً یکی از آن سوره‌ها را بخواند تا به آیه‌ی سجده برسد باید بنابر
احتیاط واجب سجده‌ی تلاوت را به جا آورد و بر خیزد و اگر سوره،
تمام نشده آن را تمام کند و نماز را به آخر برساند و سپس نماز را اعاده کند،
و اگر قبل از رسیدن به آیه‌ی سجده ملتفت شد احتیاط واجب آن است
که سوره را رها کند و سوره دیگری بخواند و نماز را تمام کند و سپس
نماز را اعاده نماید.
۸. اگر در اثنای نماز، آیه‌ی سجده را بشنود، نمازش صحیح است و باید
پس از شنیدن آیه‌ی سجده، به جای سجده کردن، اشاره به سجده کند.
۹. اگر بعد از حمد شروع به خواندن سورهی «قل هو الله احد» یا سورهی
«قل یا ایها الکافرون» کند، نمیتواند آن را رها کند و سورهی دیگر بخواند،
ولی در نماز جمعه اگر از روی فراموشی به جای سورهی جمعه و منافقین
یکی از آن دو سوره را بخواند می‌تواند آن را رها کند و سورهی جمعه و
منافقین را بخواند.
۱۰. اگر در نماز غیر از سورهی «قل هو الله احد» و «قل یا ایها الکافرون»
سورهی دیگر را بخواند تا وقتی بیش از نصف سوره را نخوانده است
می‌تواند آن را رها کند و سورهی دیگر بخواند.
۱۱. اگر مقداری از سوره‌یی را که مشغول خواندن آن است فراموشی
کند یا به خاطر تنگی وقت یا جهت دیگری به ناچار نتواند آن را تمام
کند باید آن سوره را رها کند و سورهی دیگری بخواند، و در این صورت
فرق نیست میان آن که از نصف گذشته یا نگذشته باشد، و یا سوره‌یی
که به خواندن آن مشغول است «قل هو الله» و «قل یا ایها الکافرون»
یا غیر از آنها باشد.
۱۲. در نمازهای مستحبی، خواندن سوره لازم نیست، اگر چه آن نماز
به واسطه‌ی نذر کردن واجب شده باشد، ولی در بعضی نمازهای
مستحبی که سورهی مخصوص در آن وارد شده، مثل نماز برای والدین،
اگر بخواهد به دستور آن نماز رفتار کرده باشد باید همان سوره را بخواند.
3-4. احکام قرائت در رکعت سوم و چهارم:
۱. یک‌بار گفتن تسبیحات اربعه در رکعت سوم و چهارم نماز کافی است،
هرچند احتیاط (مستحب) این است که سه مرتبه گفته شود.
۲. کسی که نمی‌داند تسبیحات اربعه را سه مرتبه گفته یا بیشتر و یا کمتر،
چیزی بر او واجب نیست، ولی تا به رکوع نرفته می‌تواند بنا را بر اقل
گذاشته و تسبیحات را تکرار نماید تا یقین کند آن را سه مرتبه گفته است.
۳. کسی که عادت دارد در رکعت سوم و چهارم تسبیحات بخواند، اگر
تصمیم گرفت حمد بخواند، ولی به خاطر غافل شدن از این تصمیم،
بر طبق عادت خود به خواندن تسبیحات مشغول شود نمازش صحیح است،
و همینطور اگر عادت به خواندن حمد دارد و تصمیم می‌گیرد تسبیحات بخواند.
۴. اگر شخصی هنگام نماز بر اثر غفلت در رکعت سوم یا چهارم حمد و سوره
بخواند و بعد از نماز متوجه شود نمازش صحیح است و نیاز به اعاده ندارد.
۵. اگر نمازگزار در حالی که ایستاده است شک کند که حمد یا تسبیحات
را خوانده، باید حمد یا تسبیحات را بخواند، ولی اگر در هنگام گفتن استغفار
مستحب، شک کند آیا تسبیحات خوانده یا نه لازم نیست آن را بخواند.
۶. اگر در رکوع رکعت سوم و چهارم شک کند که حمد یا تسبیحات خوانده
یا نه، باید به شک خود اعتنا نکند، ولی اگر در هنگام رفتن به رکوع در حالی
که هنوز به حد رکوع نرسیده است شک کند، بنابر احتیاط واجب باید
برگردد و حمد یا تسبیحات بخواند.
4-4. جهر و اخفات (بلند و آهسته خواندن) در قرائت:
الف) حمد و سوره در رکعت اول و دوم نماز صبح و مغرب‌و عشا
نمازگزار مرد است: باید بلند بخواند.
نمازگزار زن است: می‌تواند بلند یا آهسته بخواند، ولی اگر نامحرم
صدایش را می‌شنود بهتر است آهسته بخواند. نماز ظهر و عصر: باید آهسته بخواند غیر از «بسم الله»، چه نمازگزار
مرد باشد و چه زن.
ب) تسبیحات اربعه یا حمد تنها در رکعت سوم و چهارم: باید آهسته
بخواند، چه نمازگزار مرد باشد و چه زن، ولی در صورتی که حمد بخواند
می‌تواند در نماز فرادی «بسم الله الرحمن الرحیم» را بلند بگوید، اگر
چه احتیاط در آن است که «بسم الله» را هم آهسته بگوید و در
نماز جماعت این احتیاط، واجب است.
۱. واجب است مردان حمد و سورهی نماز صبح و مغرب و عشا را بلند،
و حمد و سورهی نماز ظهر و عصر را آهسته بخوانند و زنان نیز باید
حمد و سورهی نماز ظهر و عصر را آهسته بخوانند، اما حمد و سورهی
نماز صبح و مغرب و عشا را می‌توانند بلند یا آهسته بخوانند،
ولی اگر نامحرم صدای آنها را بشنود بهتر است آهسته بخوانند.
۲. بر مرد و زن واجب است که در رکعت سوم و چهارم نمازها،
تسبیحات یا حمد را آهسته بخواند، ولی در صورتی که حمد بخواند
می‌تواند در نماز فرادی «بسم الله الرحمن الرحیم» را در آن بلند بگوید،
اگر چه احتیاط در آن است که «بسم الله» را هم آهسته بگوید،
و در نماز جماعت این احتیاط، واجب است.
توجه:
وجوب بلند خواندن در نمازهای مغرب و عشا و صبح، و وجوب آهسته
خواندن در نماز ظهر و عصر، مختص به قرائت حمد و سوره است،
همانگونه که وجوب آهسته خواندن در غیر از دو رکعت اول نماز مغرب
و عشا، فقط مخصوص قرائت حمد یا تسبیحات در رکعت سوم یا
چهارم است، ولی در ذکر رکوع و سجده و تشهد و سلام و دیگر ذکرهای
واجب در نمازهای پنجگانه، مکلف بین آهسته یا بلند خواندن مخیّر است. در وجوب جهر و اخفات در نمازهای واجب فرقی بین نماز ادا و قضا وجود
ندارد، هرچند نماز قضا، احتیاطی باشد. ملاک اخفات (آهسته خواندن) عدم وجود جوهر صدا نیست، بلکه ملاک،
آشکار نکردن آن است. در مقابل، ملاک جهر (بلند خواندن) آشکار کردن
جوهر صدا است. اگر درجایی که باید نماز را بلند بخواند، عمداً آهسته بخواند یا در جایی
که باید آهسته بخواند عمداً بلند بخواند نمازش باطل است، ولی اگر از
روی فراموشی یا ندانستن مسأله باشد نماز صحیح است، و اگر در اثنای
خواندن حمد و سوره ملتفت شود که اشتباه کرده، لازم نیست مقداری
را که بر خلاف دستور، بلند یا آهسته خوانده دوباره بخواند. اگر کسی در خواندن حمد و سوره، بیشتر از معمول صدا را بلند کند،
مثل آن که آنها را با فریاد بخواند، نمازش باطل است.
۵. واجبات قرائت:
الف) در قرائت ، واجب است که کلمات، تلفظ شوند به طوری که
قرائت بر آن صدق کند، از این رو قرائت قلبی یعنی گذراندن کلمات
در قلب بدون تلفظ آنها که عنوان قرائت بر آن صدق نمی‌کند کافی نیست.
نشانه‌ی صدق قرائت این است که خودش بتواند آنچه رامی‌خواند و
بر زبان جاری می‌کند – اگر دچار سنگینی گوش یا سر و صدای
محیط نیست- بشنود.
توجه:
کسی که بر اثر ابتلا به بیماری لالی قادر به تکلم نیست، ولی حواس
سالمی دارد، اگر نمازش را با اشاره بخواند صحیح و مجزی است.
ب) واجب است که قرائت، صحیح و بدون غلط باشد و کسی که به
هیچ قسم نمیتواند صحیح آن را یاد بگیرد، باید هر طور که می‌تواند
بخواند، و احتیاط مستحب آن است که نماز را به جماعت به جا آورد.
توجه:
کسی که حمد و سوره و چیزهای دیگر نماز را به خوبی نمی‌داند
و می‌تواند یاد بگیرد، چنانچه وقت نماز وسعت دارد باید یاد بگیرد،
و اگر وقت تنگ است بنابر احتیاط واجب در صورتی که ممکن باشد
باید نمازش را به جماعت بخواند. ملاک صحت قرائت ، عبارت است از رعایت قواعد زبان عربی و ادای
حرف از مخارج آن به طوری که اهل لسان (عرب زبانان) آن را ادای آن
حرف بدانند نه حرف دیگر. در قرائت ، رعایت محسنات تجوید لازم نیست. اگر یکی از کلمات حمد و سوره را نداند، یا عمداً آن را نگوید، یا عمداً
به جای حرفی حرف دیگر بگوید، مثلاً به جای «ض» «ز» بگوید،
یا زیر و زبر کلمات را تغییر دهد یا تشدید را نگوید، نماز او باطل است. کسی که در قرائت حمد و سوره و یا در اعراب و حرکات کلمات نماز اشتباه
می‌کرده است، مثلاً کلمه‌ی «یُولَدْ» را به جای فتح لام به کسر لام می‌خوانده،
اگر عامد یا جاهل مقصر (قادر بر یادگیری) بوده بنابر احتیاط واجب، نماز
باطل است، و الا نماز صحیح است. البته اگر نمازهای گذشته را با اعتقاد
به صحت، به صورت مذکور خوانده باشد محکوم به صحت است و اعاده و قضا ندارد. «مَالِکِِ» در آیه‌ی شریفه‌ی «مالِکِ یَوْمِ الدِّینِ» «مَلِکِ» هم قرائت شده،
و قرائت به هر دو صورت در نماز از باب احتیاط اشکال ندارد. در قرائت نماز لازم نیست که اگر آیه‌یی را به آیه‌ی بعدی وصل کرد،
حرکت آخر آیه را ظاهر کند، مثلاً اگر بگوید: «مالِکِ یَوْمِ الدِّینِ»
و نون آخر آیه را ساکن کند و بلافاصله بگوید: «ایّاکَ نَعْبُدُ وَ ایّاکَ نَسْتَعینُ»
اشکال ندارد. این کار را «وصل به سکون» می‌نامند، و همینطور است
در مورد کلماتی که آیه از آنها تشکیل شده است، اگر چه در مورد اخیر
احتیاط (مستحب) آن است که وصل به سکون نکند. هرگاه نمازگزار هنگام خواندن «غَیْرِ الْمَغْضُوبِ عَلَیْهِمْ» آن را بدون
عطف فوری، با وقف بخواند و سپس «وَ لاَ الضَّالِّینَ» را قرائت نماید،
در صورتی که وقف و فاصله به مقداری باشد که به وحدت جمله
ضرر نزند اشکال ندارد. اگر پس از آن که آیه‌یی را تمام کرد شک کند که آن را درست خوانده یا نه،
باید به شک خود اعتنا نکند، و همینطور است اگر جمله‌یی از آیه را تمام کرد
و پس از آن شک در درست خواندن آن کرد، مثل این که پس از «اِیَّاکَ نَعْبُدُ»
شک کرد که آیا آن را درست ادا کرده است یا نه. البته در همه‌ی این
صورتها اگر آنچه را که در صحیح ادا کردن آن شک دارد، احتیاطاً
دوباره بخواند اشکال ندارد.
ج) هنگام قرائت حمد و سوره یا تسبیحات، بدن باید آرام و مستقر باشد،
و در صورتی که بخواهد کمی جلو یا عقب برود یا بدن را کمی به طرف
راست و چپ حرکت دهد، باید ذکری را که به خواندن آن مشغول است
در حال این حرکت، قطع کند.
۶. آداب قرائت:
الف) بخشی‌از مستحبات قرائت
۱. در رکعت اول پیش از حمد بگوید: «اَعُوذُ بِاللهِ مِنَ الشَّیْطَانِ الرَّجِیمِ».
۲. در رکعت اول و دوم نماز ظهر و عصر «بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرِّحِیمِ» را بلند بگوید.
۳. حمد و سوره را شمرده بخواند.
۴. در آخر هر آیه وقف کند یعنی آن را به آیه‌ی بعد متصل نکند.
۵. در حال خواندن حمد و سوره به معانی آیات توجه داشته باشد.
۶. پس از قرائت سورهی حمد، چه در جماعت و چه در فرادی،
و چه امام باشد یا ماموم بگوید: «اَلْحَمْدُ لِلّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ».
۷. پس از سورهی «قُلْ هُوَ اللهُ اَحَدٌ» یک یا دو یا
سه مرتبه بگوید: «کَذلِکَ اللهُ رَبِّی».
۸. پس از قرائت حمد و نیز بعد از سوره، لحظه‌یی مکث کند
و سپس به ادامه‌ی نماز بپردازد.
۹. در رکعت سوم و چهارم بعد از تسبیحات، استغفار کند،
مثلاً بگوید: «اَسْتَغْفِرُ اللهَ رَبِّی وَ اَتُوبُ اِلَیْهِ» یا بگوید: «اَللّهُمَّ اغْفِرْلِی».
ب) بخشی از مکروهات قرائت
۱. نخواندن سورهی «قُلْ هُوَ اللهُ اَحَدٌ» در هیچیک از نمازهای
یک شبانه روز، مکروه است.
۲. تکرار یک سوره در دو رکعت نماز، مکروه است،
مگر سورهی «قُلْ هُوَ اللهُ اَحَدٌ».
