اگر میخواهی به مردی و مردانگی، به غیرت، به خدمت، به عزت و به وطن دوستی برسی، حتما حاج
قاسم را مرور کن، او مایه افتخار، عزت و شرف ماست… قاسم سلیمانی ♥ تسلیت
زمانی هست که خودمان از خودمان تعریف میکنیم، و زمانی هست که بزرگان بزرگترین ارتش جهان
تعریف می کنند. رییس سرفرماندهی مشترک عملیات ویژه امریکایی درباره ی سردار گفته بود: “در
محیطهای مختلفی عملیات داشته که هیچ ژنرال آمریکایی با هر میزان آزادی عمل، نداشته است. کارهایش را با آرامش و اثر بخشی فوق العاده انجام می دهد.”
این حرف ما نیست که از پشت صفحه اینستاگرام فریاد مرده باد و زنده باد سربدهیم، حرف یکی از
مقامات بلند پایه ی ارتشی است که می داند جنگ چیست و شجاعت یعنی چه! زمانی که داعشیان دو
هزار مرد را سر بریدند و به رودخانه ریختند, نوزادی را از بغل مادرش بیرون کشیدند و کباب کردند
و یا دختران ایزدی را دست به دست می کردند، یک مرد بود که ایستاد، جنگید و پیروز شد. مردی
که تمام عمرش را پشت خاکریزها گذراند نه در پشت میز مقر فرماندهی. مرد بزرگی که همه جا در
نوشته هایش، کتابهایش و سخنرانی هایش بجای تعریف از خود از هم رزمانش میگوید و رشادتهایشان.
از فرمانده ای که ماسکش را در زمان حمله شیمیایی از صورتش برمیدارد و به سربازش میدهد. یا
از فرماندهی میگوید که تفنگ برمی دارد و به هم رزمانش میگوید: “اگر به عقب برگشتم مرا با تیر
بزنید چون در همسایگی من چهار پنج بچه یتیم هستند که نمی توانم به چهره هایشان نگاه کنم.”
سلیمانی کنار اینها جنگیده و هر بار گفته شرمنده ام، شرمنده ام که شما رفتید و من ماندم. ما مرد
بزرگی را از دست دادیم، مردی شجاع، جان برکف و مجاهد. اما این نقطه ی پایانی سلیمانی نیست،
آغازیست برای هراس دشمنان و بی مایگان..
